Broń ta stanowiła uzbrojenie obserwatorów i strzelców samolotów liniowych A-300, Potez XV, XXVII, XXV, Breguet XIX oraz bombowych Farman-Goliath F.68 BN4.
Działanie karabinu maszynowego polegało na pobieraniu gazów prochowych przez otwór boczny w lufie i skierowaniu ich na tłok gazowy, który za pośrednictwem suwadła powodował odryglowanie lufy, cofnięcie zamka do tyłu, wyrzucenie wystrzelonej łuski i napięcie sprężyny powrotnej. Energia napiętej sprężyny powrotnej powodowała przeładowanie broni, zamknięcie lufy, zaryglowanie jej i odpalenie naboju. Karabin strzelał z otwartego zamka, co oznaczało, że w broni gotowej do otwarcia ognia zamek znajdował się w tylnym położeniu, a nabój w położeniu doniesienia (przed komorą nabojową). Karabiny maszynowe Lewis wz. 23 były montowane na samolotach jako pojedyncze i zdwojone. Stosowano do nich celowniki lotnicze Reill-Soult zastąpione następnie przez celowniki ETAe. Przerobione w roku 1930 na amunicję polską kal. 7,9 mm zostały przekazane jednostkom szkolnym, a następnie wycofane na skutek zużycia około roku 1934.
Lotnictwo polskie stosowało magazynki o pojemności 97 nabojów.
Dane techniczne:
Kaliber broni; 7,7 mm (później 7,9 mm)
Długość broni; 1140 mm
Długość lufy; 600 mm
Masa broni; 7,80 kg
Szybkostrzelność; 600 strz/min